CHRISTENE WAT ROU

- is huil nie vir ongelowiges en sissies nie?

Mag ‘n kind van God treur oor ‘n ramp wat ons tref, ‘n groot verlies, ‘n geliefde wat gesterf het?  Daar mag sommige Christene wees wat trane en treur as ‘n teken van kleingeloof of minderwaardige Christenskap probeer afmaak. Maar so ‘n houding het geen Bybelse gronde om op te staan nie.

Kind van God, dink jy nou regtig ons moet probeer sterker wees as die dapper krygsman Dawid, ‘n leeujagter en ‘n reusdoder? Dink weer. Toe Dawid en sy manne ontdek dat hulle vesting Siklag verbrand is en hulle vroue en kinders ontvoer is, het hulle so “hard gehuil dat hulle nie meer kon huil nie.” (1 Samuel 30:4)

Beweer  jy regtig ons is taaier  as die onverskrokke eerste Christene in Jerusalem wat getreur het oor Stefanus wat deur ‘n wrede dood van hulle af weggeneem is?  Ons lees : “Godvresende mense het vir Stefanus begrawe en daar is baie oor hom gerou.” (Handelinge 8:2)

Probeer ons dalk “geesteliker” en minder mens wees as Jesus? Sy hartseer en trane oor sy vriend Lasarus se dood word baie duidelik en meer as een keer  vermeld in Johannes hoofstuk 11. Die OAV stel dit so : “...het Hy geweldig bewoë geword in sy gees en Hom ontstel” (33) “Jesus het geween.” (35) “En Jesus het weer in Homself geweldig bewoë geword...” (38)

Kinders van God mag maar emosies hê. 

Vreugde en blydskap, maar ook droefheid en rou. In die Ou Testament vind menslike emosies seker die duidelikste neerslag in die Psalms. Vreugde en rou lê soms baie na aan mekaar soos in Psalm 30:12 waar ons lees : “Ek was in die rou, maar U het my van vreugde laat dans.” Smart en ellende word dikwels pynlik eerlik en reguit verwoord : “Die swaarkry het vir my te veel geword; ek vat al aan die doderyk, ek staan al met die een voet in die graf, ek het geen krag meer nie.” Gelowiges hoef nie vals te wees, en ons hartseer en benoudheid weg te steek nie. Ons mag maar eerlik dit wys en daaroor praat, met ons medemens en ja, ook met God! Moenie bang wees om oor dood of verlies te praat nie. Dis feite van alledaagse menswees. In die Nuwe Testament word ons nêrens beveel om ons hartseer weg te steek of te ontken nie. Ons kry immers ‘n direkte opdrag om te treur saam met die wat treur! (Romeine 12:15) As dalk jy iemand anders moet troos, moenie te veel wonder wat om te sê nie, wees net eg, eerlik en natuurlik.

“daar is ‘n tyd om te treur.” (Prediker 3:4).

Kinders van God mag maar rou, maar hoe moet ons rou? En hoe sal ons rou verskil van die wêreld s’n wat God nie ken nie?

Christene se rou en smart (juis oor ellende wat vir ons onverstaanbaar is) dryf ons na  ‘n nuwe berusting en vertroue in God.   Psalm 131 is ‘n juweel! Ons probeer nie alles uitpluis en onsself moeg maak met antwoorde soek nie, maar  werp ons met kinderlike vertroue op God, in tye van smart. By Hom vind ons rus soos ‘n klein kindjie by sy moeder.

Hierteenoor gebeur dit nogal dikwels dat die goddelose en onverskillige se smarte hulle verder verhard teen God.

Christene se rou bevat ‘n sterk element van hoop.  Die opstanding van Jesus uit die dood, open vir ons ‘n nuwe bestaan na die graf. “Daarom, alhoewel ons treur, treur ons nie soos mense sonder hoop nie." (1 Tessalonisense 4:13,14)

Om te rou  is menslik.  Natuurlik beteken treur nie altyd noodwendig trane nie. Dit behels wel dat ons eerlik sal wees oor die pyn van ons verlies. Die Heilige Gees wat in elke kind van God woon, maak nie van ons super bo-aardse en emosielose wesens nie,  maar juis meer eg mens. 

Kinders van God is voete op die grond realistiese mense!

Om self te rou, maar ook  medelye te hê  met ander wat rou is  deel van ons as Christene se lewe in hierdie stukkende wêreld van afskeid, seer en dood. Uiting gee aan ons gevoelens van rou is  belangrik vir die helingsproses. Ons hoef nie in ontkenning of in ‘n skyndapperheid te leef nie. Die Heilige Gees maak ons juis meer eerlik, deursigtig en oop. Ons kan eerlik wees oor ons hartseer, want ons weet juis dat ons God, die God van alle vertroosting is, wat op sy tyd en sy manier ons aanraak en heelmaak. Die troos van God, kan die hartseerste tyd in ons lewens ‘n tyd van groot seën maak. Teen die einde van die jaar waarin hy die dood van sy pasgebore seun gesien het, en toe die dood van sy vrou en daarna aanvalle op sy eie gesondheid beleef het, het Hudson Taylor geskryf: 'Dit was die hartseerste en geseënde jaar van my lewe'. Wanneer dit sonnig is, wil ons hardloop en speel. Dis wanneer dit die donkerste is wat ons die Vader se hand die styfste vashou!

Met erkenning aan Grantley Morris vir sy artikel op www.net-burst.net