- Ja, selfs ’n diktator kan nie keer dat God sy
kinders help nie!
In die media is daar soms ‘n debat aan die gang of gebed
enigsens ‘n verskil maak. Die argumente wat rondgestrooi word, ontbloot natuurlik net die mens se totale onkunde oor gebed. Die algemene vertrekpunt is dat gebed ‘n
metode is om die lewe hier op aarde geriefliker vir onsself te maak. ‘n
Towerstaffie wat probleme soos armoede,
siekte en misdaad van ons voorstoep af moet weghou. Waar hierdie probleme na
gebed nie verdwyn nie, gryp godloënaars (en veral die nuwe arrogante Afrikaanse
ateïste) dit gretig aan as bewyse dat God nie bestaan of nie gebede kan verhoor
nie. Wat ‘n dwase mistasting! Die hele
konteks en aard van gebed soos dit veral in die Onse Vader na vore kom word
gerieflikheidshalwe verswyg. Gebed is nie ‘n greep op God om Hom in ons diens
te stel nie, maar is juis die manier hoe
ek myself tot sy diens beskikbaar stel, in die groot doelwitte van die eer van
sy Naam, die koms van sy Koninkryk en die doen van sy Wil! En ja, wie hiermee
besig is, kan inderdaad vir sy Hemelse Vader vra om te voorsien wat ons op
hierdie pad nodig mag kry. Ons is mense met fisiese nood en ons mag dus bid vir
ons daaglikse behoeftes, ons is steeds onvolmaak en het vergifnis nodig en mag
daarvoor bid, ons is in ons oppadwees na God se doelwitte teikens van die Satan
en mag daarom bid dat God ons van die bose sal bewaar! (Kliek op U-draai in die Binnekamer)
Ek het onlangs weer ‘n aangrypende voorbeeld van
gebedsverhoring raakgelees in Jan Pit se boek, “PARAAT VIR DIE EINDSTRYD”. Dis
‘n dramatiese antwoord op gebed wat hy
en die bekende Broer Andrew van GEOPENDE DEURE destyds in Uganda onder die
gruwelbewind van die diktator Idi Amin beleef het. Dis maar net ‘n bevestiging,
dat God gebed verhoor, soos Hy wil, maar dit gebeur in die konteks van ons
bevordering van sy eer en die beywering vir sy Koninkryk en die doen van sy
wil!
Hier is Jan Pit se verhaal:
In 1976 het Broer Andrew en ek die eerste maal Uganda
besoek. Ons was daar op uitnodiging van die Anglikaanse kerk om te sien wat ons
vir die Christene in daardie land kon doen. Die nood was groot, en na baie
gesprekke met die kerkleiers, het ons besluit om
50 000 Bybels na Uganda
te stuur.
Dit was ‘n gevaarlike reis, maar ons het geweet dat daar
baie gebedsgroepe was wat saam met ons in die stryd was. Die vrug op hulle
voorbidding was ‘n geweldige oorwinning. Die dag voor ons terugreis, het ons na
die reisburo in Kampala gegaan om ons vlug te bevestig. Hoewel ons geldige
vliegtuigkaartjies gehad het, blyk dit skielik dat ons name op die waglys
staan. Ons sê toe dat ons ons terugreis reeds in Kenia bespreek het en dat
hulle dit via die rekenaar kon nagaan.
Die dame glimlag net en sê dat daar nie rekenaars in Uganda
is nie. Ons name was heeltemal onder aan die waglys, met 16 name voor ons s’n.
Die probleem was dat ons visums die volgende dag sou verstryk het. As ons dus
nie plek op die vliegtuig kry nie, sou ons die volgende dag onwettig in Uganda
wees. Vriende het vir ons gesê dat dit waarskynlik ‘n plan van Idi Amin was om
vir ons in die moeilikheid te bring en dat ons daarom op die waglys geplaas is.
Ons kon hoog of laag spring, niks het gehelp nie. “Nou, as
hoogspring nie help nie, laat ons dan maar na die Hoogste bid”, het Broer
Andrew gesê. Ons het teruggegaan na ons hotelkamer en daar neergekniel voor die
Here.
Ons het geweet dat dit ‘n geestelike stryd was. Idi Amin wou
ons nie laat gaan nie. Ons gedagtes het uitgegaan na ons gebedsvriende. “Here,
lê dit op hulle harte om vir ons te bid,” het ons vir die Here gevra. Ons het
gepleit op God se belofte dat Hy in al ons behoeftes heerlik sal voorsien.
Was ons nie dan sy ambassadeurs nie? Dan moet ons tog ‘n ambassadeursbehandeling
verwag!
Die vliegtug sou die middag om vyfuur vertrek. Ons besluit om
vroeg na die vliegveld op Entebbe te gaan om te kyk of daar nog iets vir ons
gedoen kan word. Toe ons daar kom, was daar niemand te sien nie, behalwe twee
passasiers wat ook al opgedaag het. Hulle het by die toonbank gestaan waar ons
later ons bagasie moes inweeg.
Na ‘n halfuur het nog meer passasiers gekom en agter ons kom
staan. Die ry het langer geword. Die dame wat vir ons die sitplekkaartjies moes
gee, daag egter nie op nie. Dit was al vyfuur en nog was sy nie daar nie.
Gelukkig kon ons die vliegtuig sien, klaar om te vertrek. Om halfses kom sy
toe, saam met ‘n Ugandese soldaat. Hy gaan staan agter die toonbank en roep uit
dat ons moet stilwees en luister. Dit word dadelik doodstil. Toe verskaf hy die
volgende mededeling : “Dames en here, u moet goed na my luister. Ek wil g’n
paniek hê nie. Daar is ‘n probleem, want ons weet nie waar die passasierslys is
nie. Ons begin dus voor; wie eerste gekom het, sal eerste gehelp word.”
Broer Andrew en ek kyk vir mekaar. “Halleluja! Halleluja!”
sê ek saggies, om daarna gou my mond te hou. Stel jou voor dat die soldaat dit
hoor! Vyf minute later het ons ons instapkaartjies.
Ons sitplekke is
nie aangewys nie, want dit was nie nodig nie. Die vliegtuig is gewoonweg gevul;
wie te laat gekom het is teruggestuur. Broer Andrew en ek het as die eerstes
die vliegtuig ingestap! Ek vra toe vir die lugwaardin waar ons moes gaan sit. “U
kan gaan sit net waar u wil, meneer, die hele vliegtuig is tot u beskikking!”
Werklike
ambassadeursbehandeling! “Dankie, Here...eh...Juffrou”, sê ek, en sak in die
eerste die beste stoel. Later het ons gehoor hoe die Here dit op die harte van
gebedsvriende gelê het om vir ons te bid. “Ek het so baie aan julle gedink en
geweet dat julle in die moeilikheid was, “ sê ‘n suster later aan my.
Dit is die realiteit
van die geestelike stryd. Ons gebedsvriende was nie by ons in Uganda nie, maar
het geweet dat ons in die nood was. Hulle het gebid... en die passasierslys het
verdwyn!
Saam met die psalmis kan al God se kinders net bely en
mekaar aanspoor:
“o Hoorder van die gebed, tot U moet alle vlees kom!”
(Psalm 65:2)
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking
Jy is welkom om kommentaar te lewer. Hou dit kort, beleef en op die punt af.
As jy nie iewers geregistreer is nie, gebruik die anonymous opsie.