HERLEWING IN DIE SOUTPANSBERG

Kan God in ons goddelose tye nog steeds kragtig werk en mense harte verander? Ja, beslis! Dis baie belangrik dat die Christelike kerk (en ook ons hier op Tsumeb) sal weet dat niks vir God onmoontlik is nie. In hierdie tye van morele verval, ongeloof en valse teologie is Hy steeds instaat om mense te red en by sy kerk by te voeg. Die kragtige dade van God in die verlede moet ons aanspoor om ook met ’n verwagting te bid vir ’n huidige ruim werking van die Heilige Gees!

Een van die groot ingrypings van God se genade in die verlede in Suider Afrika was die herlewing in die Soutpansberg gebied in 1875-76. Die menslike instrument wat God in hierdie werk gebruik het was Stephanus Hofmeyer, ’n sendeling van die Kaapse NG Kerk.

Eers iets oor sy eie bekering en roeping. Volgens homself het die Here van kleinsaf in sy lewe gewek, maar hy was maar ’n wilde en ongehoorsame kind. ’n Voorperd van die duiwel wat die breë pad van die verderf met al sy krag bewandel het! Later het hy wel vroom en godsdienstig geword en selfs vir die bediendes huisgodsdiens gehou. Diep in homself het hy egter geweet dat hy verlore was, omdat hy nog nie wedergebore was nie. Hy het hom al meer oor sy eie geestelike toestand bekommer.

 

In April 1862 het God met Hofmeyer ontmoet by die stookketel in die kelder op die plaas en het hy kragdadig tot bekering gekom. Hy beskryf dit so : “Terwijl ik zoo stond zeide ik, Ach Heer, wat zal ik doen, ik heb alles geprobeerd en niets helpt, ik kan niet meer bidden of weenen, krij tog voor mij jammer.” Op daardie oomblik was dit asof die hemel en sy hart gelyk oopsprig. Die liefde van Jesus het vir hom ’n werklikheid geword en dit het vir hom gevoel asof hy deur duisend vure na Hom sou kon loop. Die trane het uit sy oë gebars. Hy het uitgeroep : “O, dat ik toch een hoogen berg kon beklimmen en de geheele wêreld toeroepen en verzekeren, dat de Heer Jezus zondaars lieft heeft!”

Na opleiding en ander arbeid vir die Here is hy op 21 November 1864 in die kerk op Stellenbosch vir sendingwerk in die Soutpansberg (in die noorde van Transvaal) afgesonder. Sy veld was die Buyse en die heidene rondom.

Die herlewing wat in 1876 uitgebreek het, het klein en groot aangeraak. Dit het eintlik in die kinderbiduur begin. Terwyl Hofmeyer oor die geskiedenis van Josef gepraat het, het die plegtige stilte hom getref. Toe hy geleentheid vir gebed gee, het daar ’n opgekropte smart losgebars. Een van die dogters het met trane haar sonde bely en gesê : “ons gaan verlore, ons van sovele gebede en genademiddele; ander heidene neem die Koninkryk van die hemele voor ons weg.”

Vanaf 3 Januarie 1876 was die begeerte om God se Woord te hoor so groot dat daar elke dag ’n biduur gehou is. Grysaards, towenaars, moordenaars, hoereerders ens. het saam met kinders gehuil. Selfs vreemdelinge het verbaas erken : “Dié God is die lewende!” ’n Skare pasbekeerde kinders het vir drie dae nie geëet en vir drie nagte nie geslaap nie, maar bidure in die veld gehou en singende rondgegaan.

Hofmeyer was self verras en verbaas oor die groot werk van God. “... ik was aan mijne zitplaats genageld. Ach, heeft God waarlijk mijn gebed... verhoord? Beschaamd zat ik daar verbrijzeld. Nu zag ik het ongeloof dat immer mijn werk aankleefde, nu zag ik de perken ik den Allerhoogsten gesteld had.”

Die invloed van die herlewing was nie net tot die gekleurdes beperk nie. God het ook kragtig in die Blanke gemeenskap gewerk. ’n Sekere diaken Grobler het met ’n biduur op Renosterpoort begin. Eers het ’n bediende tot bekering gekom en toe is die Blankes ook aangeraak. Hele huisgesinne is omgekeer. Hofmeyer het vertel van voetpaaie wat deur bekommerde bidders na die bosse en slote oopgetrap is.

Mag die Here ons tog van ons ongeloof bevry. Kom ons spoor mekaar aan om met passie en ’n verwagting te bid dat God ook nog ’n groot genadwerk in ons dag sal doen!

(Bron : W.L. Maree, Lig in die Soutpansberg)