WYSHEID UIT WARSKOU

- “ek gee dit vir Jesus.” 

Onlangs het ek ‘n ou boek, TOWERS TO ETERNITY nadergetrek en deurgeblaai. Dit vertel die avontuurlike verhaal van Paul Freed en die stigting van Trans World Radio wat die evangelie oor die lug versprei. Dis ‘n pad van visie, geloof, waagmoed en natuurlik ook offers, waarop God mense moes lei om so ‘n werk te kon verrig. 

Aan die einde van die boek meld hy ‘n aangrypende gebeurtenis wat die essensie van gehoorsame offerhande uit liefde vir my so mooi saamvat. Freed vertel : 

Toe ek in Pole was, het twee jong Christenmans my deur die stowwerige strate gelei van ‘n dorpie naby Warskou om ‘n Christen weduwee te ontmoet. Sy het in ‘n eenkamer gehuggie gebly, sonder enige van die wêreld se vreugdes, maar haar stralende gesig het my vertel dat sy ‘n kind van die Koning was. 

Toe my vriende my voorgestel het as die president van Trans World Radio, het sy gesê : “O, ek weet God het u hierheen gestuur. Ek bid al lank vir u. Ek wil u vertel wat God vir my gedoen het.” 

Sy het my na die deur toe gelei en straataf gewys: “Sien u daardie klein huisie daar oorkant? Een aand het vriende my na hulle huis genooi en my voor die radio laat sit. Vir die eerste keer het ek van Jesus Christus gehoor. My seun en dogter het ook geluister. Ek kan nie vir u die vreugde beskryf wat ons almal gehad het, toe ons op ons knieë neergeval het aan die einde van die uitsending en Jesus daardie aand as ons persoonlike Saligmaker gevind het nie. 

Terwyl ek in haar kamer rondkyk na die ooglopende armoede en besef hoe moeilik dit vir haar moes wees, het ek gesê : “Ek voel so jammer vir jou.” 

Haar antwoord was eenvoudig maar diep. “Voel jammer vir my? Moenie jammer voel nie. Ek is die gelukkigste vrou op aarde. Ek het alles, ek het Jesus Christus.” 

Met ons vertek het sy my arm aangeraak en gesê : “Daar is tog iets wat my hartseer maak. Dertig miljoen mense in my land het Jesus nodig. Waarom is daar net een klein evangelie program ‘n week na dertig miljoen mense? Waarom net een?” 

Ek het gedink die antwoord is vanselfsprekend. “Omdat ons nie die geld het om meer programme op te sit nie”, het ek gesê. 

“O, is dit die probleem? Is dit die probleem?” 

Haar gesig het verhelder toe sy na die hoek van die kamer loop. Ek het gesien hoe sy ‘n klein kratjie van die muur afhaal. Onderin was ‘n koevert wat sy gevat en vir my gebring het. 

“Hier, meneer, dis al wat ek het. Gebruik dit om meer programme uit te saai, sodat meer van my mense hier in Pole van Jesus Christus kan hoor soos ek het. Vat dit asseblief.” 

Ek het in die koevert gekyk en ‘n paar note en munte gesien. Dit het moontlik als en als so ‘n dollar en ‘n half bedra. Ek het my kop geskud en gesê : “Nee, ek kan dit nie vat nie.” 

Ek het geweet dit was al wat sy gehad het, miskien al wat tussen haar en hongersnood gestaan het. 

Sy het direk na my gekyk en met die waardigheid van ‘n koningin gesê : “Meneer, ek gee dit nie vir u nie. Ek gee dit vir Jesus Christus.” 

Ek dink dat wanneer ons kollektes en donasies, ons feeste en verkopings, ons sopkombuise en kombersaksies nie hierdie bogenoemde element bevat nie, is dit als tevergeefs. Goeie werke wat nie gedoen word vanuit geloof in Jesus en vir Jesus nie, is nie ware goeie werke nie! Goeie werke is dit wat uit ‘n evangelieverwarmde hart opborrel om dank aan Jesus te bring... Iets heel anders as die "Social Gospel"

Kliek hier - Onderhoud met Paul Freed

*TOWERS TO ETERNITY, Paul.E. Freed, Texas 1968,