ROEP MY AAN IN DIE DAG VAN BENOUDHEID!

‘N HEERLIKE BELOFTE AAN GOD SE GETROUE GUNSGENOTE 

“Roep My aan in die dag van benoudheid: Ek sal jou uithelp en jy sal My eer." (Psalm 50:15) 

Wat ‘n wonderlike belofte! Beleef ons nie juis nou dae van benoudheid nie? Dis droogte,  nee, RAMPDROOGTE (tans ongekend erg hier in Namibië), dis siekte, dis onheile en bekommernisse (ESKOM?) en wie weet wat alles wat ons kwel en bedreig... Ja, ook die benoudheid oor onbekeerde eggenotes, kinders...

Kom ons kyk mooi na hierdie wonderlike versekering. Kyk na die konteks. Psalm 50 (maak gerus jou Bybel hier oop) was waarskynlik deel van ’n seremonie van verbondshernuwing. (Sien die verwysings na “verbond” in verse 5,16) Dit was nodig, nie omdat Gód sy verbond vergeet nie, maar omdat mense hulle verantwoordelikheid binne die verbond vergeet. Dis natuurlik ook so vandag. Daarom die belangrikheid van die Woord en sakramente... Dit herinner ons telkens aan God se verbondsgetrouheid. Dit gee ons geleentheid om onsself opnuut aan Hom toe te wy. 

Die psalm val uiteen in drie dele : 

Oproep tot aanbidding. (1-6) In die Hebreeus begin hierdie psalm met ’n kragtige opeenstapeling van Godsname : El, Elohim, JHWH! Die hele wêreld, hemel en aarde en spesifiek sy gunsgenote, die wat aan Hom getrou is word opgeroep tot aanbidding! Dit bly altyd die hoofsaak : God moet aanbid word. Hiervoor het Hy ons gemaak en gered. God self is in die middelpunt! Sy heerlikheid, nie ons behoeftes nie! Sy AGENDA nie ons s'n nie!

Die ware betekenis van die offers. (7-15) Israel moet nou luister! Die Here spreek hulle verkeerde verstaan van offers aan. In essensie kom dit daarop neer – Julle moet besef God het geen offers nodig nie, want als behoort in elk geval aan Hom. God is nie honger of arm nie. Hy het óns nie nodig nie, ons het Hom nodig. In die verhouding met God gaan dit nie daaroor dat ons iets vir Hom moet doen omdat Hy een of ander behoefte het nie, maar die essensie van die offerdiens gaan oor dankbaarheid en dat ons getrou sal bly aan ons geloftes teenoor Hom! Binne die konteks van die verbond staan Hy in ’n verhouding met ons. En juis binne hierdie verhouding, as dit ’n gesonde verhouding is, kan ons Hom aanroep in ons nood en benoudheid en sal ons sy uitredding ervaar. (15) 

Die ware betekenis van die wet. (16-23) Hierdie woorde word nou gerig tot die goddeloses tussen die verbondsmense! Dis hulle wat God se wet ken, maar dit nie gehoorsaam nie. Voor die seremonie van verbondsvernuwing moet almal hulle harte ondersoek. Drie sake word uitgelig as voorbeelde van ontrou teenoor God se gebooie. Die agste, sewende en negende gebod! (18-20) Nou moet daar mooi geluister word. Diefstal, huweliksontrou, leuens en skinder! Jy doen dalk nie self hierdie dinge nie, maar jy geniet dit saam. (Is dit nie maar wat gebeur as jy so vasgenael voor die sepies sit nie? Wat gaan oorbly van jou sepie as sonde nie met kleur en geur uitgebeeld word nie?) Dis die probleem in die kerk. Sonde is nie meer so erg nie! Die punt is net : Sonde is erg vir God! Hy gaan jou tot verantwoording roep! “"Moet Ek stil bly as jy sulke dinge doen? Dan sal jy dink Ek het soos jy geword! Nee, Ek eis rekenskap van jou, Ek kla jou aan!” (21) 

Die groot bedreiging vir die kerk van Jesus is nie die droogte of ESKOM nie, maar die feit dat mense nie meer rekening hou met God nie! 

As jy steel en egbreuk pleeg en skinder (of geniet as andere dit doen) is dit ’n simptoom van iets dieper – jy vat nie meer God en sy wil ernstig op nie! Om God se gebooie te vergeet is gelykstaande om Homself te vergeet! “Julle moet luister na hierdie waarskuwing, julle wat nie met God rekening hou nie, anders verskeur Ek julle sonder dat iemand kan red.” (22) Dis ’n baie ernstige saak om God weg te laat uit jou lewe! God sal jou verskeur! 

Agter hierdie waarskuwing lê die metafoor van God as ’n vreesaanjaende leeu wat verskeur. Hosea 5:14- “Ek is soos ‘n leeu teenoor Efraim, soos ‘n roofdier teenoor Juda. Dit is Ek wat verskeur en my koers gaan, wat wegdra sonder dat iemand dit kan keer.” Vers 23 herbeklemtoon weer vers 14. 

"Die mens wat My eer, is die een wat lof as ‘n offer bring. Hy wat reg lewe, vir hom sal Ek red." (23) 

“Lof is die offer wat jy aan God moet bring. Betaal jou geloftes aan die Allerhoogste.” (14) 

Dankbaarheid en gehoorsaamheid is die pad waarop gebedsverhoring en God se redding ervaar word! 

As ons nie God se uitsprake oor sonde ernstig opneem nie, kan ons beslis ook nie aanspraak maak op sy beloftes nie!

Terug by vers 15. Kyk bietjie nader na hierdie heerlike en bekende belofte. Hierdie belofte is natuurlik bedoel soos ons gesien het vir diegene wat God se verbond ernstig opneem. As jy Jesus aanvaar het, is jy nou deel die Nuwe Verbond. As ek die verlossing deur sy kruisdood gesmaak het, het ek juis nog groter rede om dankbaar te wees en my geloftes aan Hom te hou. (Terloops, hoe ernstig is jy nog oor jou doop, belydenisaflegging, huweliksbeloftes?) Onthou, nie net die “voordele” van die Nuwe Verbond nie, maar ook die verantwoordelikhede is baie groter nie! In hierdie belofte staan twee sake uit: 

God sal ons UITHELP en ons sal Hom EER! 

Kom ons begin by laasgenoemde. Ons weet tog dat die groot doel van die Skepping is die eer en verheerliking van God. God het alles gemaak tot Sy eer. Hy wil hê dat Sy heerlikheid en majesteit erken, bewonder en vertel sal word. God se eie eer is die hoogste doel waarna Hy streef, want omdat Hyself die hoogste goed is in die heelal kan daar geen hoër ideaal as dit bestaan nie. 

En tog beloof hierdie groot God om ons te help in tye van benoudheid. Hoe pas ons welsyn, geluk en blydskap dan nou in by sy eer? Dis baie belangrik om te besef is dat ons blydskap nie bots met hierdie strewe van God tot Sy eer nie. God se passie vir Sy eer is ten diepste nie skadelik vir ons geluk as mense nie. (Dit mag wel so lyk vir die sonde gevalle mens) Hoekom sê ons so? God word juis geëer deur die blydskap van Sy skepsele wat Hom met vreugde aanbid en bewonder. ’n Pa word geëer en is gelukkig juis as sy kinders gelukkig is!

 “God is most glorified in us when we are most satisfied in Him” (John Piper) 

God word geëer juis wanneer ons ons geluk, vrede en uitkoms in Hom vind! Ten diepste is hierdie twee sake nie teenstrydige doelwitte nie, maar een doelwit. Dit word baie duidelik sigbaar in die werking van gebed. 

Wat gebeur wanneer ons volgens God se wil bid en so verhoor word en bly is? Ons kry die hulp en die Gewer kry die eer! Dis waarom gebed so onmisbaar belangrik is. Gebed het dus te make met hierdie twee sake : ons blydskap deurdat ons hulp van God ontvang en God se eer en heerlikheid. Omdat ons deur gebed Hom dank en erken as Gewer. Kom ons toets dit aan die lering van die Nuwe Testament. Hierdie waarheid word baie duidelik deur Jesus in Johannes 14:13 en 16:24 bevestig : 

“Wat julle ook al in my Naam vra, sal Ek doen, sodat die Vader deur die Seun verheerlik kan word.” 

“Bid, en julle sal ontvang, sodat julle blydskap volkome kan wees.” 

God se belofte hier in Psalm 50:15 is steeds waar! Onthou net die hele konteks. Hierdie belofte is nie vir die wat in sonde volhard nie. Hierdie belofte is ook beslis nie 'n kitsreseppie om my probleme op te los nie. Dit funksioneer alleenlik binne ‘n dankbaarheidsverhouding met God in die konteks van die Nuwe Verbond waarvan Jesus die Middelaar is. Dis 'n kragtige hulpmiddel binne die raamwerk van God se agenda, naamlik die eer van Sy Naam! Hierdie verhouding binne die nuwe verbond is moontlik gemaak deur Sy kruis en opstanding. Elkeen wat in gehoorsame dankbaarheid teenoor Jesus leef kan hierdie belofte glo en toepas! Hy sal jou gebed beantwoord en jou uitred, help en antwoord op ‘n manier wat eer sal bring aan sy Naam! 

Kantaantekening. Weereens wat ’n verskriklike ding is biddeloosheid! Ons sny ons eie blydskap af, nog erger ons ontneem God van Sy eer. Deur nie te bid nie misluk ons in God se skeppingsdoel met ons. Positief gesê, wat ‘n heerlike middel is gebed! Deur gebed beantwoord ons aan God se skeppingsdoel. Gebedsverhoring bring vreugde en as ons bly is word God geëer. Gebed is inderdaad die vernaamste deel van ons dankbaarheid! * 

*Heidelbergse Kategismus , Sondag 45, Vraag 116