BOESMANS TOT BEKERING

- terugblik op Tsumkwe, 1973.

Die deurbraak van die evangelie onder die Boesmans (San) op Tsumkwe was een van die hoogtepunte van my Pa se jarelange sendingwerk in die toenmalige Suidwes. Hy was destyds in diens van die Dorothea Sending toe hy daar ‘n evangelisasieveltog saam met ds. Ferdie Weich van die NG Kerk gehou het. In sy voorwoord tot die  boekie waarin Pa die gebeure vertel, het Oom Hans von Staden, die destydse leier en stigter van die Dorothea Sending onder andere as volg geskryf : “ Wanneer ons lees hoe God  Ds. Weich gelei het om Johan de Koning, ’n werker van die Dorothea Sending, uit te nooi om ’n evangelisasie veldtog onder die Boesmans te hou is dit asof ons, ons skielik êrens in die bladsye van die boek Handelinge bevind.  Dit is ook asof God sy seël geplaas het op die gees van eensgesindheid wat daar geheers het...Wanneer die heerlike oorwinning  te Tsumkwe verder bekend word, sal dit as ’n magtige aansporing dien vir elke ware sending poging dwarsdeur die wêreld.  Dit is ’n absolute oortuigende bewys daarvan dat Christus se groot opdrag vandag nog net so van toepassing is as wat dit op daardie eerste dissipels was Matt 28:19 ‘Gaan dan heen maak dissipels .... en kyk Ek is met julle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld.’ ”

So ‘n tyd terug het my vrou, Jacolette hier in Tsumeb gemeente se ou notules en lêers rondgekrap. Tussen al die papiere was daar ook ‘n oorspronklike nuusbrief wat ds. Weich na die Tsumkwe veldtog van Augustus 1973  uitgestuur het. Ek plaas dit woordeliks. Dit neem die gedagtes ver terug...

KOM DEEL IN ONS VREUGDE

(Spesiale nuusbrief i.v.m. die veldtog onder die Boesmans op Tsumkwe)

‘n Tyd gelede het ek ‘n droom gehad. Ek het voor ons ou plaashuis op Drierivier in Namakwaland gestaan. Ek was bekommerd omdat dit al so lank nie gereën het nie. Hoër op teen die berge was die waterval waar die bergklofie tussen die berge deur afkom. Ek het opgekyk en tot my groot verbasing merk ek dat daar water by die waterval afkom. Toe ek hoër op kyk merk ek dat die reën vaalgrys tussen die berge neersif. Ek onthou die ou sanddammetjie wat ek in die bergklofie gemaak het. Dan staan ek langs die stroompie en skielik groei dit tot ‘n magtige stroom.

In hierdie dae het hierdie droom waar geword. Dinsdag 14 Augustus het mnr. Johan de Koning en ek met die veldtog begin. Smôrens het ons vir die werkers diens gehou. Voormiddag en namiddag het ons die krale besoek, die mense genooi om na die dienste te kom en boodskappies gebring. Groot was ons vreugde reeds die eerste aand toe ons ‘n pragtige opkoms gehad het. Die mense het met erns geluister. Elke aand was ook dít opnuut weer ‘n wonder van die Here in ons oë.  Verder was ons diep getref deur die erns waarmee die mense geluister het. Sal ons Donderdagaand ooit vergeet? Dit was so stil in die skuur dat jy ‘n speld kon hoor val.  Wanneer ‘n kindjie gehuil het, het die moeder opgestaan en buite gaan staan met die kindjie tot  hy weer stil is en dan weer ingekom. Doodstil het hulle opgestaan en geloop toe ons klaar was met die diens. Vanaf Donderdag oggend het twee ou manne wat albei die naam Bo het, gereeld gekom - oggend en aanddiens. Eers het net ‘n paar kinders in die oggend gekom, maar geleidelik het al meer van hulle na die oggenddiens ook gekom.

Sondagmôre het gekom. Die Here het díe môre ‘n besondere boodskap op Johan se hart gelê. Hy het as teks geneem, Jes 44:18, Sag 3:1-5, 2 Kor 4:3,4 en Hand 26:17,18. Dit gaan in hierdie gedeeltes oor die wyse waarop die duiwel die mens verblind en bind en met vuil klere bekleë terwyl die Here ons oë wil open, ons wil vrymaak en  met skoon klere wil bekleë. Johan het toe vir Bo (‘n jong man), geneem en hom voor laat staan. Hy het sy oë toegebind, sy hande vasgebind, sy arms en bene vasgebind, en hom vuil klere aangetrek. Toe het hy vir die mense gesê : "So sê die Woord van die Here, so verblind die Satan ons oë en so bind hy ons met die toue van sonde en lei ons na die verderf. Maar Christus wil ons oë oopmaak dat ons kan sien - sien hoe lyk ons en hoe het die Satan ons gebind."  Hy het toe die doek van Bo se oë afgehaal. Bo het afgekyk en net sy kop geskud. "Ja, so lyk ons maar as die Here nie ons oë open nie, weet ons nie hoe ons lyk nie. Maar Christus wil ons vrymaak." Een vir een het Johan die toue losgemaak en vir hom ‘n skoon wit kleed omgehang. Hierdie woord het diep ingegaan.

Sondagaand het die twee ou manne Bo en Bo, agter gebly en gesê hulle wil graag die pad van die Here Jesus loop. Stamelend het hulle gebid  - hulle eerste gebed - en die woorde telkens herhaal : "//’Eihha, wi mi." (Here, help my). Ja, hulle wil Jesus hê dat hulle ook kan vry word van die bande van Satan. Maandagaand het /Usce gekom, Dinsdagaand het sewentien seuns agter gebly. Woensdagaand het ‘n groot klomp seuns en dogters agter gebly. Dit was by hulle ‘n saak van erns : "Ons wil Jesus Christus hê, hier by ons hart. Ons wil nie meer die duiwel hê nie." Daar het ook ander mans en vrouens gekom. Byna al die vrouens van die twee ou Bo’s se kraal het gekom. O, hoe groot is die vreugde en blydskap wat algaande meer sigbaar geword het op die gesiggies van die kindertjies. Hulle het nou saans en smôrens gereeld gekom en altyd was die ogies en oortjies vasgevang deur die Woord. Elke aand het hulle gesing en sommer so diep in ‘n mens se hart ingekruip met die pragtige sang. Waar ons veral gebid het dat die mense ook die erns van die saak sal besef, was ons bly vir die toenemende sondebesef en sondebelydenis.

Tot Maandagaand het daar nog elke aand nuwes bygekom - nou reeds 100 van hulle. Enkeles het weer weggebly, maar by die meeste was dit ‘n saak van erns. Ons het nou bedags diegene besoek wat reeds gesê het dat hulle nou die pad van die Here wil loop. Ons het met die kindertjies alleen gesels om vir hulle te leer wat bekering is. En telkens weer staan mens verstom vir die werking van Gods Gees in die harte van mense.

En so deur die wonderwerkende krag van die  Almagtige is na byna twaalf jaar, ‘n gemeente van die Here oornag gebore. Vele het saam hieraan gebou en baie het hiervoor gebid, maar dis Gods genade wat ons hierdie vreugde laat smaak. En nou moet u nie ophou om te bid nie. Voeg net ‘n dank en loflied by u gebed, want die seën van die Here het ‘n magtige stroom geword.

                                                                                                   F.H.Weich

Baie jare later, in 1990 was ek na die voltooiing van my dienspligtydperk op Mangetti Duin vir ‘n tyd lank ook werksaam op Tsumkwe en omgewing. By ‘n kraal naby die bekende Holboom, het ‘n ou man my vertel : “Jou, pa, het my leer bid.” Wat ‘n wonderlike getuienis! Baie verandering en ellendes het deur die jare oor die Boesmans gespoel, daar was ook baie terugslae en teleurstellings, maar tot vandag toe gaan God se werk nog voort.  Die gemeente op Tsumkwe staan steeds. Kom ons bid vir hulle.

Johan de Koning (links) en ds. Weich op die agtergrond.

/Goma is in sy jong dae deur 'n buffel aangeval en het wonderbaarlik aan die dood ontkom. (Hierdie foto is in 1983 geneem)