PA WORD TAGTIG

- volhou en volhard.

Ons Pa (en oupa), Johan de Koning het verlede week, 7 Julie 2012  die ryp en geseënde ouderdom van tagtig jaar bereik. Dit was ons as kinders en kleinkinders se heuglike voorreg om dit saam met hom te vier in Walvisbaai.

Dis ‘n vol en avontuurlike lewe in diens van die Here wat hy nou agter die rug het. ‘n Tyd waarin hy op wonderbaarlike wyse kon beleef hoe God sy beloftes waar maak. By hierdie geleentheid het ek baie kortliks uit die geskiedenis van Kaleb, een van die twaalf verspieders, uit Numeri 14 en Josua 14 voorgelees.  Kaleb en Josua het destyds teen die meerderheid in, ‘n minderheidsverslag uitgebring ten gunste van die verowering van die land Kanaän, omdat hulle op God vertrou het en hulle nie laat afskrik het deur die krag van die vyand nie. Weens hierdie getrouheid aan God, het die Here aan Kaleb ‘n besondere belofte gemaak waarvan ons in Numeri 14:24 lees :

“Maar my kneg Kaleb, omdat ‘n ander gees in hom was en hy volhard het om my te volg - hom sal ek bring in die land waarin hy gekom het, en sy geslag sal dit in besit neem.” (OAV)

God is getrou! Vyf en veertig jaar later kon Kaleb, wat toe al vyf en tagtig jaar oud was,  getuig van hierdie getrouheid en kon hy uiteindelik sy erfdeel, Hebron in besit neem. Die klem val in hierdie gedeelte op “volhou”. (sien Josua 14 vers 8,9,14) God maak sy beloftes waar. Hy is heeltemal instaat om dit te doen. Al wat Hy van ons vra is volhou en volharding. Hierdie volharding het ons ook in Pa se lewe gesien tydens sy lang loopbaan in diens van die evangelie in Suidwes-Afrika/Namibië. Volharding dra vrug!

Dit blyk weereens uit die onderstaande staaltjie uit die skatkis van sy ryk lewenservarings:

Aan die beginjare van sy bediening in die destydse Suidwes het hy dikwels die evangelie in Owamboland verkondig. Hy vertel hoe dit gekom het dat hy in Kwanyama begin preek het, en die seën wat daaruit gespruit het. (Effens verwerk)

Tydens een so ‘n veldtog het hy vir  Vilho Shihandja (een van sy medewerkers) gesê: “Hierdie keer gaan ek in Kwanyama preek.”  Vilho het hom  aangemoedig maar seker  nie geglo dit sal gebeur nie.

Pa vertel verder:

Ons het by Engela gemeente aangekom.  Die pastoor in bevel vra toe dat ek die evangeliste die Sondagaand moet toespreek.  Ek het so ‘n tuisgemaakte karavaan gehad; iets genoeg om enige man se rug seer te maak.  Jy kon net gebukkend in hom staan.  Byna verbrand ek my met die gasprimus. In elk geval, ek berei toe voor en sou uit Jesaja 6, waar dit gaan oor sy roeping, die Woord bring.  Dit was eers nadat my preek in Afrikaans klaar neer geskryf was, dat ek besluit om te probeer of ek nie die preek kan vertaal nie.  Met die hulp van die Engels-Kwanyama woordeboek vorder ek so ‘n derde van die preek toe ek Vilho hoor sê : “Meneer, ek dink dit is tyd dat ons gaan vir die diens.”

Dit was my  beurt om aan die woord te kom en soos gewoonlik stap ek en Vilho na vore.  “Lees asseblief vir my in Jesaja 6" vra ek.  Toe hy klaar gelees het begin ek: “Omujapuki, omujapuki, omujapuki Kalunga kethu omujapuki.”  Heilig, heilig,  heilig is ons Here” Vilho staan en ek gaan voort, menende dat ek die derde van die preek wat ek probeer vertaal het sou aflees.  My boek is egter toe, ek onthou wat ek geskryf het ...... en Vilho beweeg stilletjies agteruit en gaan sit.  Toe die vertaalde derde van die preek egter klaar is, besef ek die Here het my tot hier gehelp, ek kan nie nou vir Vilho roep om te help nie.  Toe ek amen sê, nadat ek die hele preek sonder notas, uit my kop vertaal het, was daar ‘n spontane toejuiging - my twee medewerkers was by my.  “Jy het geen fout gemaak nie, waar het jy die taal geleer?”  Ek was seker net so verbaas soos hulle.  Die Here het my mond geopen.

Nou was my twee medewerkers beslis.  “Ons tolk nie weer vir u nie. Jy kan nou goed  praat.”  Dit het harde werk beteken.  Elke oggend  moes ek vroeg begin in die moeilike karavaan, stiltetyd hou, preke voorberei en kos maak vir die dag.  Gelukkig was ons drie wat kon preek en gewoonlik was daar  by elke diens  ander mense teenwoordig.  Jy kon dieselfde boodskap weer bring.  So het ek later vyf preke gehad wat ek goed geoefen het.

By ‘n sekere gemeente is ‘n pastoor egter saam en nadat ek die eerste en tweede diens gepreek het, wou hy by elke diens hê ek moet weer preek.  My preke het opgeraak, maar elke keer vra hy vir Vilho dat ek ook weer moet preek.  Eers kon ek nie verstaan nie.  Ek word mos moeg.

Daardie nag slaap ek in my karavaan.  Ek was moeg.  Tog word ek vroeg wakker, steek die kers aan en hou stiltetyd.  Dit is nog donker, daar is ‘n klop aan my deur.  Ek maak oop en ‘n man kom in.  “My vriend, ek kom hulp soek, jy moet my help.”  Om as jy al opgewarm is in Kwanyana te praat gaan nog, maar so vroeg in die môre is ‘n ander storie.  Gelukkig is daar ‘n boekie in Ndonga, en met dit in my hand maak ek die pad van saligheid duidelik.  My hoorder sê hy verstaan, hy vra dat ek vir hom oor sy probleme bid.

Later die oggend het ons saam met die twee pastore Bybelstudie.  Ek sê toe vir Vilho van “Nikodemus” wat my in die nag besoek het.  “Vilho ek dink dit is die ou Pastoor, maar sy hoed het hy in my karavaan agter gelaat.”  “Meneer, ek dink dit is hy, maar goed ek sal uitvind, ek sal hom vra of dit sy hoed is.”

Vyftien jaar later deel ek te Leonardville in die suide by ‘n garage traktaatjies uit.  ‘n Jong vrou kom neem een.  Ek vra haar in Owambo of sy al vir Jesus ontmoet het.  So in die gesprek  vertel ek van ander - pastore, evangeliste ens, wat besef het, hulle het Jesus nodig.  Ek vertel toe ook van ‘n ou pastoor wat reg gemaak het met die Here, maar ek het gehoor hy het ‘n week later gesterf.  “Ja meneer, daardie ou pastoor was my vader.”  Sy het my geken en onthou; al het ek  haar nie geken nie. Hoe dankbaar was ek teenoor die Here, dat ek maar weer en weer gepreek het.  So het die ou pastoor te wete gekom dat ek genoeg van die taal ken om hom te kon help.

Inderdaad, volharding dra vrug! God is getrou!

Oupa (80 jaar) en die jongste kleinkind, Natanie (18 maande)

Die hele klomp bymekaar!